RSS

Παύλος Τζερμιάς … Βενιζέλος (Συνάντηση: 28/06/2014)

13 Μάι.

5/5/1925 – 13/5/2016

(Wiki – Nαυτεμπορική)

1929 Θεσσαλονίκη, «ιδιώνυμον» περί κομμουνιστών και αντίθεση από τον βουλευτή φιλελευθέρων βενιζελικών – …ξυπoλύτων τω πάλαι – πατέρα Τζερμιά που έκανε λόγο για «χαφιεδισμό»!

1936 Θεσσαλονίκη, αστυνομικά πυρά εναντίον διαδηλωτών καπνεργατών ενώπιον του 11χρονου υϊού Τζερμιά -ευρισκομένου στο μπαλκόνι και οργισμένου από το ‘θέαμα’!

[…] 25:25

Σε πολλά σημεία του βιβλίου λέω: δεν ήταν επαναστάτης!

Π.χ και στην Κρήτη!

Και στο εθνικό θέμα, το λεγόμενο εθνικό θέμα…

Ταλαντευόταν ανάμεσα στην ένωση και στην προσαρμογή προς τις συνθήκες.

Ξέρετε, μία μεγάλη ιδιαιτερότητα του Βενιζέλου -και το τονίζω αυτό- ήτανε να παίζει στην διεθνή σκακιέρα.

Έλεγε στον πατέρα του, έγραφε σ’ ένα γράμμα στον πατέρα του, από την Αθήνα όπου εσπούδαζε:

«Ελπίζω να μην γίνει τώρα πάλι καμμία εξέγερσις (εις άπταιστον καθαρεύουσα) εις την νήσον ΣΑΣ!».

Έγραφε στον πατέρα του «εις την νήσον ΣΑΣ», για την Κρήτη! (βλ. και ΕΔΩ…;)

Εμβολίμως:

ΣΚΡΙΠ 13.02.1912 –προ εκλογών 11.03.1912

Εμβολίμως:

– (Δημ) Αυτό ήταν, κατά την γνώμη σας, αμφιταλάντευση ή ελιγμός; γιατί θεωρείται ένας από τους σοφότερους πολιτικούς του ελιγμούς το ότι δεν δέχθηκε τότε τους Κρήτες Βουλευτές να εισέλθουν στην Βουλή.

Το αφήνω ανοιχτό…

ΜΗΠΩΣ, ξέρετε μου αρέσουν τα ερωτηματικά περισσότερο από τα θαυμαστικά, μήπως μέσα στην εποχή εκείνη που στην Κρήτη υπήρχαν και χριστιανοί κυβερνήτες από την Πύλη -από την Κων/πολη, μεταξύ των οποίων και ο πολύ ταλαντούχος Καραθεοδωρή, μήπως έπαιξε μέσα στην ψυχή και στο μυαλό, …ακριβώς του ελισσομένου Βενιζέλου, και η σκέψη μια πρώτη βαθμίδα στην εξέλιξή του να είναι να περάσει από το αξίωμα ενός Καραθεοδωρή κτλ…;

Στα «αστικά» Χανιά,

έπαιζε χαρτιά στην αρχή ο Βενιζέλος (τί έπαιζε; πρέφα) με τους «απλούς». Όταν ήρθε ο Καραθεοδωρή (βλέπε Αλέξανδρος Καραθεοδωρή, θείος του Κωνσταντίνου Καραθεοδωρή) με το επιτελείο του κτλ, άρχισε να παίζει (έμαθε απ΄αυτούς) το μπριτζ…! Έχουμε μία άνοδο. Δυτικόστροφος…

Στο θέμα της Γλώσσας,

μια ζωή έγραφε καθαρεύουσα, παρ’ όλο που είχαμε την μεταρρύθμιση (είπατε πριν για κοιν. μεταρρυθμιστή).

[…] 29:45

Μοίρασε 4,8 εκ. στρέμματα γης στου πρόσφυγες.

Υπήρξε ‘τυχερός’.

Έπαιξαν ρόλο και οι συνθήκες. Για την ανάδειξή του… «ιερός γάμος» κατά τον εν Βασιλεία ελβετό ιστορικό Γιάκομπ Μπούρκαρτ.

Π.χ την περίοδο 1909-1910, ζητούσαν κάποιον, κάποια μορφή. Και βρέθηκε. Έπαιξαν ρόλο και οι συνθήκες επί βαλκανικών πολέμων. Ας το πούμε χοντρικά -«διπλασίασε την Ελλάδα».

Υπήρξε και ‘άτυχος’. Το 1920

Βασάνιζε και τον πατέρα μου αν έπρεπε να κάνει τις εκλογές και γιατί ο ελληνικός λαός ψήφισε εναντίον κτλ….

«Τους μεγάλους τους κάνουν οι συνθήκες» κατά τον Κ.Καραμανλή, ομιλούντα με Π.Τζερμιά και …με διάθεση αποστασιοποίησης του πρώτου από τους μυθοποιούντες αυτόν. «Τις συνθήκες εγώ τις διαμορφώνω» έλεγε από την άλλη ο Βενιζέλος -κατά τον Γύπαρη.

Ήταν χαρακτηριστικό εγωκεντρισμού, τον οποίον είχε. Μια φορά φέρθηκε πάρα πολύ άσχημα στον Παπαναστασίου, τον οποίον αγενώς διέκοψε… Δεν ήταν τυχαίο που ασχολήθηκε με την «μετάφραση» του Θουκυδίδη, όταν αποσύρθηκε, στην «εξορία». Τί τον βασάνιζε; η επανάληψη…

– (Δημ) Τί χαρακτήρας ήταν; Ψύχραιμος ή Θερμοκέφαλος;

Λένε πολλοί ότι ήταν εκρηκτικός.

Από την άλλη, η τάση του να ποντάρει στην ‘σκακιέρα’ τον έκανε προσεκτικό.

Υπήρξαν ασφαλώς περιπτώσεις που ήταν εκρηκτικός. Ήταν η «αχίλλειος πτέρνα» του… και σε σχέση με το πώς διαχειρίστηκε τον Νοέμβριο του 1920(σ.σ εκλογές «οίκαδε»). Συζητούμε το «εάν«… και δεν τονίζουμε ότι η Σμύρνη μέχρι το 1922 ήταν Ελληνική Πόλη(η «καλλίστη πασών»/ ΕΔΩ & ΕΔΩ), δεν επρόκειτο για ιμπεριαλιστικό πόλεμο!

[…] 38:04

– (Δημ) Ήταν θύμα της Μεγάλης Ιδέας; οι μεγάλες δυνάμεις θα μας επέτρεπαν ποτέ μία Ελλάδα δύο ηπείρων-πέντε θαλασσών; είχαμε τύχη;

(«Πήγαμε στην Μικρά Ασία όχι με δική μας πρωτοβουλία, αλλά μετά από πρόσκληση των μεγάλων συμμάχων μας και με π ρ ο ο ρ ι σ μ ό την εξυπηρέτηση συμμαχικών συμφερόντων…» Βενιζέλος→Τσώρτσιλ, επιστολή 1925 κατά την υπεράσπιση προσφυγικού δανείου στο Λονδίνο/ Βλ .και «100(+100) χρόνια …εταίρων»).

Ασφαλώς ήταν θύμα της Μεγάλης Ιδέας.

Είχε φοβηθεί την ταύτισή του με τους αστούς, τους οποίους δεν έβλαψε καθ’ οιονδήποτε τρόπο…

Απέδιδε στον αστό ιστορικό Βεντήρη θεωρητική προσέγγιση της Ιστορίας. Και όταν ασχολήθηκε με την ιστορία, αφορούσε την «μετάφραση» του Θουκυδίδη. Δεν ασχολήθηκε ποτέ με την ιστοριολογία, την πολιτειολογία…

Ήταν πολύ καλός στην διπλωματία.

Εμβολίμως: …ο Βενιζέλος ήταν αρκετά νευρικός και κάποια στιγμή τα μέλη της συνοδείας του τον άκουσαν να συνοψίζει τον σκοπό των ταξιδιών του στην Ευρώπη με μια μαντινάδα: «Απού ’χει δυο αγαπητικιές έχει χαρά μεγάλη, όντε μαλώσει με τη μια τα φκιάνει με την άλλη».

( «Ἐὰν σήμερον, ὁπότε ὅλοι οἱ Ἕλληνες εἶναι συγκεντρωμένοι ἐντὸς τῶν συνόρων μας, ἐζήτουν νὰ ἀνακτήσω τὰ ἐδάφη ποὺ ἐχάσαμεν, αὐτὸ θὰ ἦτο ἰμπεριαλισμός. Ὅταν ὅμως εἶχα τὴν Μακεδονίαν ἀλύτρωτον καὶ ἑνάμισυ ἑκατομμύριον Ἕλληνας εἰς τὴν Ἀνατολήν τί ἠθέλατε νὰ πράξω; Ἦσαν ἰμπεριαλιστικοὶ ἢ λυτρωτικοὶ οἱ πόλεμοι ἐκεῖνοι;» 1928, Βενιζέλος απευθυνόμενος στην χρεώσασα εαυτόν με ιμπεριαλισμό Daily Telegraph/ βλέπε ξανά ανωτέρω, 1925, Βενιζέλο απευθυνόμενο στον Churchill )

Του το αναγνώριζαν και οι πιο φανατικοί «κωνσταντινικοί». Από τα ιταλικά αρχεία προκύπτει ο θαυμασμός του(…) προς τον Μουσολίνι. Στα γερμανικά αρχεία της εποχής, ακριβώς επειδή ήταν καλός διπλωμάτης(Αγγλία, Γαλλία), τον έλεγαν Μεφιστοφελή. Tον ‘φοβόντουσαν’.

Ο πανεπιστημιακός συνάδελφος Χάκεν Φλάισσερ(ιστορικός) επικαλείται το βιβλίο μου και κάνει επίσης αναφορά σε πρέσβεις που απέτρεπαν την συνεργασία με τον Βενιζέλο -«Μην τον εμπιστεύεστε, είναι Μεφιστοφελής». Αυτό τον δυσκόλευε στις διαπραγματεύσεις, από την άλλη τον διευκόλυνε με τους άγγλους & γάλλους(«αυτός είναι δικός μας»).

Ειδικά στην εποχή πριν από τον Μεταξά, ήταν πολύ γνωστός στην διεθνή βιβλιογραφία(βλ και εισήγηση νομπέλ ειρήνης! υπέρ κεμάλ! -μετ’ εμβολίμων). Σε επίπεδο εποχής, όχι προσωποκεντρικά(πχ στην Μακεδονία, δεν κάνω την αναφορά για τον πατέρα μου, ήταν πολύ γνωστά διάφορα πρόσωπα και περί αυτών διαμορφούμενα «στρατόπεδα» από εμάς τα παιδιά… Ο Μηνάς Πατρίκιος στην Θεσσαλονίκη, ένα Βαμβακάς στην Κοζάνη…)

[…] 44:29

– (Δημ) Τί είναι αυτό που μας κάνει να διχαζόμαστε; βενιζελικοί – αντιβενιζελικοί, …

Κάθε φορά που επισκεπτόμουν την Ελλάδα, διαπίστωνα ότι λείπει αυτό το πράγμα. Λείπει η κουλτούρα του διαλόγου, της ΣΥ-ζήτησης. Διαφωνούμε… συζητώντας.

Επίσης, προτρέχουμε! Έχουμε ένα είδος «παπατρεχισμού».

– (Δημ) Είναι στοιχεία του ψυχισμού -της ιδιοσυστασίας μας, που δεν μας επέτρεψαν να γίνουμε Ελβετία; ( εδώ; )

Ένας ιστορικός, Βακαλόπουλος* -εκ Μακεδονίας, έχει γράψει ένα βιβλίο για τον χαρακτήρα των Ελλήνων. Ένα από τα χαρακτηριστικά, το πιο ανώδυνο…: η λέξη «μεταρρύθμιση«! Ηχεί σαν ευαγγέλιο.

*(Κάποτε ο Κων.Τσάτσος, σε διαλογισμούς του, είχε δημιουργήσει ένα Ρωμαίο -ανύπαρκτο- ο οποίος εκφραζόταν για τον χαρακτήρα των Ελλήνων: «Ένα από τα χαρακτηριστικά των Ελλήνων είναι ότι θέλουν μεταρρυθμίσεις». Ο μακαρίτης ο Βακαλόπουλος νόμισε ότι υπήρξε αυτός ο Ρωμαίος…)

…vid↔εικ

…Μετά την χούντα περιμέναμε ότι… θα πάψουν τα προσωπικά κόμματα, θα πάψουν να παίζουν ρόλο τα πολιτικά τζάκια. Δυστυχώς δεν ξεπεράστηκε. Είναι και διεθνές πρόβλημα, δεν μπορείς να ξεπεράσεις το ουκρανικό πρόβλημα εγκλωβίζοντάς το στον Πούτιν. Υπάρχουν ιστορικά δεδομένα, υπάρχουν δεδομένα εθνολογικά κτλ…

Ο Ιστορικός πρέπει να εξετάζει τα πράγματα και μ’ ένα «ηθικοπολιτικό δέον».

Και αυτό το ΗΘΙΚΟΠΟΛΙΤΙΚΟ ΔΕΟΝ, για μένα, δεν μπορεί παρά να είναι :